0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bir dönem ülkemizde Fenerbahçe’yi de çalıştıran Zdenak Zeman der ki: ” Futbol artık bir endüstridir.”

İtalya eski başbakanı ve 2017 yılına kadar A.C. Milan kulübü sahibi olan Silvio Berlusconi ise futbol hakkında şöyle der: “Futbol, kadın gibidir anlaşılmaz.”

Bana kalırsa yani ben bir futbol takımı kuracak olsam şöyle derdim…

“Futbol fakirlerin hayatı, zenginlerin eğlencesi, hayatın ta kendisidir. Ve asla sadece 22 kişinin bir topun peşinden koşması değildir, bir yaşamdır.” Neden böyle diyorum. Mesela ilk örneğimiz şudur :

Ailesi zengin olan dünya çapında çok az futbolcu vardır. Örneğin yakın tarihte ailesi zengin olan sadece iki futbolcu hatırlıyorum. Bunlar bir dönem “ülkemizde Beşiktaş forması giyen Wout Weghorst ve Kakâ Leite” Ama işin diğer tarafına bakarsak 5 milyon kadar fakirin, çoğunluğunu siyahi veya diğer göçmenlerin oluşturduğu Fransız banliyölerinden çıkan futbolculardır.

Bu isimlere örnek olarak 2018 Dünya kupası şampiyonluğunu Fransa’ya getiren milli takımın omurgası olan “Kylian Mbappe, Paul Pogba, N’Golo Kante, Blaise Matuidi” gibi oyuncuları veya geçmişte Cezayirli göçmen bir ailenin çocuğu olan “Zinedine Zidane”da söylenebilir.

Fransa Milli Takımı 2018 Dünya Kupası Kadrosu

Bu örnekleri ve isimleri çoğaltabiliriz ama zengin ailelerin futbolcu olan çocukları için çoğaltamayız. Yani özetle futbol zenginlerin, yoksullardan çaldığı bir oyun ve endüstri olmuştur.

Futbol Neden Hayatın Kendisi Olmuştur?

Çünkü dönem dönem futbol Hayatın en merkezinde olan ülke yönetimi konusunda dahi yeri olmuştur. Buna en iyi örnek Portekiz’i 41 yıl yöneten diktatör Salazar’ın 3F’sidir.

Nedir bu 3F?

Salazar’ın tabiriyle “Futbol, Fado, Fatima”Futbol=Futbol Fado= Portekiz halk müziği = dans ve eğlence Fatıma= Din ve milliyetçilik Antònio de Oliveira Salazar bu 3 altın kelime ile Portekiz’i totaliter şekilde 41 yıl yönetmiştir.

Burada Alman Yahudi’si Karl Marx’ın şu sözü akıllara geliyor. “Din, kitlelerin afyonudur.” Buradan dini çıkarıp futbolu koyalım tam yerinde olur. Zira futbol ile uyuşturulmuş yani o afyonlanmış bir kişi veya bir kitleye ile her şeyi yaptırabilirsiniz. Burada az önce örnek verdiğim gibi Salazar’ın Portekiz’i 41 yıl totaliter bir şekilde yönetmesi en iyi şekilde örnek olabilir diye düşünüyorum. Afyonlanan kitlelerden doğan teröre ise holiganizm denir.

Evet, holiganizm bir terördür ama önce şu çerçeveyi net bir şekilde çizmek gerekir.

Sadece futbolun değil her şeyin holiganizmi bir terördür. Bu konuya değinmişken şunu da belirtmek gerekir ki ülkemizde holiganizm ve fanatizm birbirine sıklıkla karıştırılmaktadır. Hâlbuki aslında doğru olan şudur: Ali kardeşim Holiganizm,sadece fanatizm ile beslenip, şiddet ve teröre varan eylemlerdir. Fanatiklik ise bir takıma, bir lidere, bir siyasi partiye veya bir tarihi figür gibi vb. olgulara aşırı sevgi ile bağlanmasıdır. Yani. Her fanatik, holigan değildir ama her holigan bir fanatiktir.

Özetle: Fanatizm ≠ Holiganizm Holiganizm ve Fanatizm ayrımını yaptıktan sonra günümüz futboluna bakacak olursak günümüz modern futbolu artık tamamen bir sanayi gibi olmuştur. Maalesef fakirlerin içine doğduğu ama zenginlerin eğlencesi olan bir spor haline gelmiştir.

Buna en iyi örnek olarak şunlar verilebilir: Malum odur ki Güney Amerika kıtası futbolcu fabrikası olan, birçok yetenekli futbolcunun yetiştiği bir kıtadır. Bunun sebebi nedir peki çünkü Güney Amerika’da çocuklar adeta futbol topu ile doğarlar ya da başka bir deyişle çocuklar fakir bölgelerde suça karışmamak için futbola yöneliyorlar bu yazının başındaki Fransız banliyölerinde ki göçmen çocuklarının, alt sınıf insanların futbola yönelmesine benzerdir. Ama günümüzde artık böyle değildir. Başta Körfez ülkeleri olmak üzere sermayenin futbol kulüplerini tek tek satın alması ile birlikte oyunu, en çok ve en güzel sokağın ve alt sınıfın çocuklarının oynadığı futbol maalesef tamamen kapitalizm ve sermayenin oyuncağı haline gelmiştir.

Hâlbuki dünya futbol tarihi sokaklardan, yeşil sahalara uzanan yıldızlar ile doludur. Bunun en tipik örneği Bayrampaşa’nın ara sokaklarından çıkan, ülkemizin hâlâ en kariyerli ve en çok bonservis ödenen futbolcusu olan Arda Turan’dır. Bir futbolsever olarak futbolun modernleşmesi ve endüstrileşmesinden son derece rahatsızım. Onun için Nike markasının 2014 yılında yayınladığı “Yıldızlar Ve Klonlar” adlı reklamı çok beğenmiş ve çok anlamlı bulmuştum hâlâ arada sırada o reklamı tekrar tekrar izlerim.

Bu yazıyı okuyanlara da o reklamı izlemelerini tavsiye ederim.

Kahrolsun mekanik, endüstri futbolu, Yaşasın halkların oyunu futbol.

Maalesef kapitalizm hayatımızdan her şeyi almaya çalışıyor.

Ülkemizde ise futbol biraz daha farklıdır. Her ne kadar endüstriyel futbolun içine hızlı bir şekilde sürüklensek de biz duygusal bir millet olduğumuz için bizim futbolumuz da duygusaldır. Bu sebepten dolayı aşırı duygu yoğunluğundan futbola da duygusal yaklaşıyoruz, kulüplerimizi duygu ile yönetiyoruz profesyonel olarak bakamıyoruz. Belki de Avrupa futboluyla, Türk futbolunun en bariz farkı bu duygusallıktır. (Tabi maddi, ekonomik imkânlar dışında)

Bundan dolayı Türk futbolu endüstriyel ve mekanik futbol ve de halkın oyunu futbol arasında sıkışıp kalmıştır…Türkiye ve Türk kulüplerinin başarılı olması için duygularını muhafaza ederken, profesyonel olarak da futbolu yönetmesi gerekir. Yazının başlığında da dediğim gibi “Futbol asla sadece futbol değildir.”Futbol yaklaşık bir asırdır dayanışma, arkadaşlık, mücadele, azim, hırs vb. duyguları içinde bulundurmuş ve de toplumsal bir işlevi hep olmuştur yani futbolu bir topun ardından sadece 22 kişinin koşması olarak görmek hem yanlış hem de meseleye tek yönlü bakmaktır.

Şunu da bir son not olarak düşmek isterim ki emin olun kitleleri bir futbol topu ile yönetebilir ve yönlendirebilirsiniz ve bunu yapmak için taraftarlar arasında bir kıvılcım çakmak yeterlidir.

Nitekim Tolstoy’un “Ateşi Kıvılcımken Söndürmeli” adlı hikâyesi bu dediğim söze en iyi emsal olacak bir hikâyedir, çünkü o hikâyede de ufak bir kıvılcım birçok şeye yol açmıştır.

Bundan dolayı taraftarlar arasındaki her harekete dikkat edilmelidir.

Muhammed Alperen Varol