Bu hafta Contemporary İstanbul’un 20. edisyonu gerçekleşti. Yirmi yıl, bir sanat fuarı için azımsanacak bir süre değil. Bu yıl fuar, hem yerli hem yabancı galerilerin geniş katılımıyla, İstanbul’un sanat sahnesine enerjik bir dönüş yaptı.

Fuar sırasında beni gerçekten heyecanlandıran eserler oldu; ancak genel atmosferde bir tekrar hissi de hakimdi. Eser bazında güçlü karşılaşmalar yaşasam da bazı galeri alanlarının fazla ticari bir tavırla kurgulanması ve birbirleriyle diyalog kurmayan işler sunması şaşırtıcıydı. Alanların bir kısmı özensiz görünürken, bilet fiyatları ve davetli listeleri gibi her yıl gündeme gelen konuların hâlâ çözüme kavuşmamış olması da fuarın kronikleşen meseleleri arasında yer aldı.

Akılda şu soru var: Fuar nasıldı, nasıl olmalıydı? İstanbul’un küresel sanat dünyasındaki yerini daha da güçlendirmek için fuarın daha cesur küratöryel seçimlere, daha güçlü uluslararası iş birliklerine ve genç sanatçıların görünürlüğüne alan açması gerekiyor. Çünkü bir fuar yalnızca eserlerin satışa sunulduğu bir pazar değil; aynı zamanda bir kültürel üretim ve diyalog platformu. Uluslararası ölçekte ses getiren fuarların gücü, ticari yönleri kadar ortaya koydukları vizyoner bakışla da belirleniyor. İstanbul gibi sanat tarihi ve kültürel çeşitliliği böylesine zengin bir şehirde, fuarın yalnızca ticari bir alan değil, aynı zamanda çağdaş sanatın farklı yönelimlerine cesurca alan açan bir buluşma noktası olması bekleniyor. Yerleşimden programlamaya, yan etkinliklerden söyleşi ve panellere kadar her detayın bu vizyonu desteklemesi, İstanbul’u sanat dünyasının küresel takviminde daha güçlü bir yere taşıyacaktır.

Contemporary İstanbul’da Sevdiklerim

Alan düzenlemesini ve kürasyonunu yaptığım DG Gallery’nin seçkisi, Botero’dan Condo’ya; Erol Akyavaş’tan Burhan Doğançay’a uzanan geniş yelpazesiyle dünya standartlarında bir karşılaşma sundu.

ArtOn Galeri ve Anna Laudel Galeri de sanatçı seçkisi ve alan kurgusuyla benim için öne çıkan galeriler arasındaydı.

Bunun yanı sıra Ali Elmacı, Ertuğrul Güngör & Faruk Ertekin, Lal Batman, Enis Malik Duran, Zeki Demirkubuz, Metin Çelik, Tayfun Gülnar, Tuba Elmas, Rasim Aksan ve Cansu Yıldıran gibi isimlerin işleri de fuarda beni en çok heyecanlandıran eserler arasında öne çıktı.

Fuara eş zamanlı yapılan koleksiyon davetlerinden geçen seneden beri favorim olan Vedat Victor Levi ve Emir Ali Kapukaya’nın koleksiyonlarını sergiledikleri Flow İstanbul seçkisiyle beni heyecanlandıran davetlerden biri oldu.

Bu yıl Contemporary’de beni en çok heyecanlandıran bölümlerden biri de The Pavilion oldu. Dinamik kurgusuyla fuara taze bir soluk getiren bu alan, önceki yıllardaki düzene kıyasla çok daha çağdaş ve deneysel bir atmosfer yarattı. Tasarımı üstlenen Wangan Studio, kısa sürede ortaya koydukları güçlü mekânsal vizyonla yalnızca fuar alanını dönüştürmekle kalmadı; izleyicinin sanatla kurduğu ilişkiyi de farklı bir boyuta taşıdı. Böylelikle The Pavilion, fuarın ticari kimliğini aşan, deneyimsel bir buluşma noktası olarak öne çıktı.

Bir yandan Contemporary İstanbul sanatseverlerin gündemindeyken, diğer yandan İstanbul Bienali de şehre kültür-sanat alanında güçlü bir başlangıç sağladı. Böylece İstanbul, eş zamanlı olarak hem uluslararası ölçekte bir sanat fuarına hem de daha deneysel ve kavramsal bir bienal programına ev sahipliği yaparak, sanat sezonunu çok katmanlı bir dinamizmle açtı. Fuarın ticari enerjisiyle bienalin düşünsel ve eleştirel boyutunun yan yana gelmesi, şehri yalnızca bölgesel değil küresel ölçekte de önemli bir sanat merkezine dönüştüren en değerli unsurlardan biri oldu.

Yeni sezon oldukça heyecanlı başladı. Önümüzdeki haftalar, şehrin dört bir yanında açılacak sergiler, paneller, söyleşiler ve beklenmedik karşılaşmalarla dolu olacak. İstanbul’un kültür-sanat takvimi, hem büyük kurumların iddialı projeleriyle hem de bağımsız inisiyatiflerin alternatif üretimleriyle zenginleşecek. Ben de bu rotadaki keşiflerimi, gördüklerimi ve hissettiklerimi sizlerle paylaşmaya devam edeceğim.